“-Çocuklarınız yedişer yaşlarını bitirince namaz ile emrediniz, onlar onar yaşlarını bitirmiş oldukları halde -namaz kılmazlarsa bunun üzerine kendilerini hafifce- dövünüz ve bu onar yaşdaki çocukların aralarını yataklarda ayırınız.” [A.İ.Hambel; Ebû Dâvud; Câmiussağîr]
Îzâh:
Ma’lûm olduğu üzere namaz, âkil ve bâliğ olan her müslüman için bir farz-ı ayındır. Mümeyyiz olarak yedi yaşını bitirmiş olan İslâm çocukları için de bâliğ oluncaya kadar namaz kılmaları mendûbdur, müstahsendir. Bunları namaza sevketmek ise velîleri üzerine bir vecîbedir. Çünki hayatlarına sebebiyyet verdiğimiz yavruların dinî, ahlâkî terbiyelerine dikkat etmek, onları namaz gibi kutsî vazîfelere alışdırmak, onların diyânet ve nezâhetle muttasıf bir halde yetişmelerine çalışmak bizim için mühim bir vazifedir. Velhasıl: namaz müslümanlıkda en büyük, en mültezem bir ibâdetdir. Namazın din-i İslâm’da ne kadar mühim ne kadar mukaddes bir ibâdet olduğunu bu hadîs-i şerif de pek güzel göstermektedir. Artık uyanmalı, bu gibi ibâdetleri birer azîm ni’met bilmeli, âile efrâdının dindâr, nezîh bir hayâta mâlik olarak yaşamalarını te’mîne çalışmalı, bunun hilâfına olan hareketlerden kaçınmalıdır.
[Hikmet Gonceleri, Ömer Nasûhi Bilmen, sh:308, Hadîs-i Şerîf:381]
